Bugün; bundan 20 yıl önce abi bildiğim, saydığım birinin sözünü hatırladım.
Aynen şöyle demişti.
Arzu, "Sen, sen ol sakın bataklıkta açan bir gülü alıp koklama. Sen belki ona sadece güzel bir gül olarak bakacaksın. Sana göre temiz ve çok güzel ama eline aldığında bataklığın o pis kokusunun sindiğini hissedersin hatta eline bile bulaşır."
O gün o cahil aklımla ne demek istediğini gayet iyi anlayıp hayat felsefemi, yaşam biçimimi ona göre çizmiştim.
Eh tabi bu çok kolay olmamıştı. Çok az insanla yetinmeyi öğreniyorsun yani az ama öz insanla.
Peki, bu iyi bir şey mi?
Yerine göre iyi yerine göre değil. Etrafında her zaman dürüst ve sağlam karakterli kişiler olduğu zaman kötülüğü öğrenemiyor insan, ya da öğrendiğinde çok geç kalmış oluyor.
Canın fena halde yanıyor. Ve nasıl başetmen gerektiği konusunda en ufak fikriniz bile olmuyor.
Ama günün sonunda durum raporuna bakınca; Dönüp bi teşekkür bile edesin geliyor o derece yani.
Her bir musibet bin nasihatten iyidir diye düşünüyorsunuz...
Onlar hayatınızdan geçen musibet olarak kalırken siz tecrübe edinip öğrenmişliğin haklı zenginliğini yaşarsınız.
Hani derler ya "bana bişey olmaz".
Ama sizde mutlu olun be...
İç huzuru, vicdan rahatlığı diye bir şey var. Valla acayip güzel bi duygu tavsiye ederim.
Ben ARZU YÜKSEL...