Yazdık, çizdik, ağladık, bağırdık, suçladık, evet elimizden geldiğince koştuk.
Ama bir şeyi unutuyoruz, daha bitmedi.
Gündem hızlıca değişip, siyasete evrildi, bugün bende siyaset yazabilir, fikirlerimi yada duyduklarımı aktarabilirdim.
Ama ben bir çığlık duyuyorum ve içime ok gibi saplanıyor.
“Hatay, yaşamak için ‘SU’ diye bağırıyor”
Yemekten, içmekten, ısınmaktan vaz geçtiler bu insanlar, bir yudum suyun dilencisi oldular.
Evet, bunca yardım ve bağış yapıldı elimizden geleni yaptık artık diyip köşelerimize çekildik.
Bitmedi arkadaşlar, henüz bitmedi lütfen kabuklarımızı söküp atalım yaralarımızın üzerinden. Çünkü, kanıyor hala Hatay bir yudum su diye.
Biz Hz. Hüseyin’in Kerbela’da susuzluktan öldüğüne hala ciğerlerimizi yakıyoruz.
O gün yoktuk bizler bir yudum su vermek için ama bugün varız.
İnancımız ne olursa olsun herseyden önce insanız, insan yüreklerimize yeniden dokunalım ve bir yudum su yetiştirelim Hatay’a…
Oradakilerin dili damağı kurumuşken, burda hangi siyasi partinin ne yaptığını tartışıyoruz. Kendi kavgalarına düşüp onlarda unuttu depremi, yarayı, acıyı ama biz unutamayız, biz kulaklarımızı kapatamayız.
Biz nereli olursak olalım, hangi ırk, hangi , din, hangi mezhep, biz Türkiye Cumhuriyeti evlatlarıyız ve en büyük yürek bağıyla doğduğumuz bu vatanda bir birimize kardeşiz.
Kardeşin ağlıyor Türk evladı, anan baban ağlıyor, titrek dizleriyle nenen deden ağlıyor kimsesizlikten.
SEN NERDESİN???